مدح و شهادت حضرت ابوالفضل العباس علیه‌السلام
گفتم ز عطش شد به روی صفحه رها دست مضمون مرا سوز جگر کرد بنا دست تا کلک خـیالم به روی لوح روان شد از طبع برآشفته نوا خواست چرا دست؟ دست و علم و مشک سزاوار ثـنـایـند در بین مراعات نظیر است روا دست قانع نشود هیچ کس از فضل ابالفضل حاشا که کشد از کرمش باز گدا دست آزادگـی و غـیـرت و ایـثـار، شهـامت دادند به وصفش همه با شور و نوا دست از روز ازل مست می عشق حسین است شـوریده‌سری ام‌بنـین بهر تو زاده‌ست زنهـار اگـر خـط امـان غیر تو گـیرد از دامن پـاکـت نکـشد او ز وفا دست آوای خـروشی به صف کـربـبـلا بود یک کودک بی شیر به گهواره فتادست می‌گفت به خود شبل علی با دل خونبار باید که کـنی دِینِ مرا خـوب ادا دست دشمن همه در واهمه از هیبت چشمش تا داشت به تن ساقی با شرم و حیا دست بگرفت به دندان ز وفا مشک پر از آب دیگر چه نیاز است در این ورطه ورا دست آن را که چنین رایت حق بود به دوشش افـسوس که افتاد دگر تحـت لوا دست بگـسـست ز هم رشـتـه امـیـد سکـیـنه افـتاد ز پا سـاقی و گـردید جـدا دست پیچید در آن دشت شمیمی ز گل یاس تا یافت به گلبرگ تنش باد صبا دست وقتی که عدو داشت عمودی به کفش گفت گر دست نداری به بدن هست مرا دست سخت است اگر راکب بی دست بیفتد وا کرد بر او با قـد خم بدر دجا دست جان از تن شه رفت همان لحظه که افتاد بنگر که ز داغت به کمر دست نهادست گیرد همه جا از تن صد پاره سراغی یارب مگر این بار شود راهنما دست مبهوت ز پرپر شدن برگ و برش بود آمد به سوی قرص قمر شه ز فَرادست جـانـم به فـدایت الـفـم دال شـد از غـم برهم زدم از بی‌کسی‌م جان اخا دست پـوشـید اگر چـشـم تو زان آب گـوارا پیـغـمـبـر خـاتـم به لـبت آب نهـادست چون آب فرات از لب خشکیده حذر کرد هیهـات زنـد بعـد تو بر آب بقـا دست آرند شهـیدان همگی غـبطه به جاهت ای یـافـتـه بر فـوق مـقـام شهـدا دست دو بال اگر یافت ز حق جعـفـر طـیار کردست به تو ذات خداوند عطا دست آن پنجه که بر روی کتل‌هاست نمایان بـا یـاد عـلـمـدار مـزین شـده با دسـت تا اُمِّ بـنبن بـانی این اشک روان است دارد همه جا در نمک بزم عزا دست وقتی که شود دخت نبی وارد محـشر آرد به کفش همره خود روز جزا دست کـلهـر که بود نوکـر دربـار ابالفـضل هرگـز نکـشـد از کـرم آل عـبـا دست |